Als kunstwerk voor mijn volgende opdracht heb ik gekozen voor dit schilderij van Vladimir Kush. 

Vladimir Kush is een Russich kunstschilder, geboren en opgegroeid in de kunstrijke stad Moskou. Hij heeft een kunststudie gevolgd in deze stad en is hierna verhuisd naar de VS, waar hij is begonnen met kunstwerken maken. Hij gebruikt vaak olieverf op zijn schilderijen en als grote inspiratiebron noemt hij voornamelijk Salvador Dali. Dit is ook terug te zien in het feit dat Vladimir ook surrealistische schilderijen maakt. 

Ik heb dit schilderij gekozen omdat ik al heel snel wegdroom van iets als een mooi uitzicht vanaf een hoog gebouw of vanaf een hoger perspectief (dat je naar beneden en in de verte kan kijken). De schemering, de mooie vorm van de wolken, de mooie rood-blauwe kleur die de lucht heeft gekregen van de stand van de zon, het rustige water waar mogelijk een klein bootje op is, dit alles resulteert erin dat het een zeer vredig gevoel geeft bij mij wanneer ik ernaar kijk. Het surrealistische gedeelte zit voor op de voorgrond: iets wat lijkt op een ronde tafel waar twee glazen op liggen, met daarin iets wat lijkt op 2 mensen zonder kleding en duidelijke benen. Wat hen van elkaar scheidt zijn de glazen en verder ligt er ook een bloem te midden van deze twee. 

Je kan er veel vragen over stellen: waarom deze mensen zo klein zijn, waarom ze in een glas staan, waarom ze niet samen zijn, wat ze precies aan het doen zijn en zo kan je nog wel even doorgaan. Ik vind dit echter een mooie uitleg van de schilderij als antwoord: 

De man en vrouw genoten vroeger van dit uitzicht samen: aan een tafel zitten en gewoon van het uitzicht genieten en daar plannen maken over hun toekomst, wat ze samen willen en gaan doen, hoe ze alles willen realiseren, hoe ze hopen voor eeuwig bij elkaar te zijn.
Daarbij drinken en toasten ze samen op een geweldige toekomst als stel en zijn ze benieuwd op wat er in de toekomst zal gebeuren.

Echter, een echtscheiding maakt een eind aan alles: het stel gaat uit elkaar en alle plannen zijn vergaan. Maar toch, denken ze allebei apart aan die mooie tijd dat ze vredig met z'n tweeën daar zaten, ze dromen graag terug aan dat moment en zouden dat het liefst weer willen herbeleven. Hoewel ze nooit meer samen zullen zijn, ontmoeten ze elkaar in hun dromen nog wel en daarbij herbeleven ze deze oude tijden. Het lijkt net alsof ze weer samen zijn, maar toch is het anders. In plaats van dat ze de glazen tegen elkaar aan proosten op de toekomst, zien ze elkaar in deze glazen, ze kijken in het verleden wanneer ze oogcontact met elkaar maken. Het oude stel heeft geen oog meer voor het mooie uitzicht, of de dromerige plannen, ze kijken alleen elkaar nog aan.

 

Hierbij heb ik ook een gedicht gemaakt, het luidt als volgt:
O liefste, o liefste,
Hoe heeft het zo kunnen gebeuren?
Vroeger zo liefdevol in elkaar armen
wij kruisten elkaar als twee klinkende glazen

de glazen openden zich zelfs

en lachten naar ons,

hun mooie glimlach verlichtte het uitzicht

naar hoe het nu was,

en naar hoe het verder zou zijn
Nu zijn we gescheiden door deze objecten
Dromerig en nutteloos voel ik me
als een zwarte bloem, vergiftigd door de Dode Zee

en uit haar schreeuwt ze het van de pijn

elk blaadje van haar verliest haar waarde

Elke druppel die ontsnapt kleurt zwart van droefenis

zo sterft de bloem nog ongelukkiger dan onze relatie
Wat maakt het uit als ik wegvlieg 
mijn lichaam boeit het toch niet

Het kan niet meer bij jouw zijn
Ik zal voor eeuwig vallen